Hoe help je een kind wat thuis is komen te zitten? Wat zich steeds meer afgezonderd en verlaten voelt.
Die het leven ingewikkelder vindt worden en het gevoel heeft dat hij of zij niet begrepen wordt.
Een mix van emoties en gevoelens die steeds sterker worden omdat er geen regelmaat meer in het leven is.
En het kind/jongere ook nog eens naar de eigen plek in deze ingewikkelde maatschappij aan het zoeken is.
Juist de thuiszitter, de thuisblijvers. De kinderen die buiten alles lijken te vallen.
En overal tussenin staan. Die kinderen vereenzamen. En hoe langer ze thuis zijn, hoe meer het ritme vervaagt en uiteindelijk vervalt.
Deze kinderen hebben juist structuur nodig en het is belangrijk dat ze in beweging blijven.
Terwijl ze steeds meer het tegenovergestelde doen.
De motivatie verdwijnt. De zin is er niet meer. De gedachten worden negatiever en hebben ook een sterke invloed op het zelfbeeld.
Wie ben ik? En vooral…..wie mag ik zijn?
Heb jij een kind wat al lange tijd thuis zit? Wat steeds minder wil? Wat in een neerwaartse spiraal lijkt te komen?
Wat opstandiger wordt of zich steeds meer terugtrekt?
Heeft jouw kind behoefte op een andere manier benaderd te worden? Omdat alles wat in de regelmaat gaat van het dagelijkse leven, juist averechts lijkt te werken? Hebben jullie al hulpvormen gehad en is jullie zoon of dochter juist verder achteruit gegaan?
De terugkoppeling die ik vaak van kinderen krijg is dat ze al hulp hebben gehad en die ze alleen maar het gevoel heeft gegeven dat ze niets goed doen. Dat ze zich nog meer afgewezen voelen. Dat de hulp juist voor nog meer afstand heeft gezorgd.
Bij mij zijn er meerdere mogelijkheden en ook een mix er van is een optie.
Voor kinderen/jongeren is het vaak moeilijk om te praten. Dat voelt kwetsbaar en er is ook vaak sprake van loyaliteit. Naar de ouders, naar degene met wie ze spreken. Ze willen het goed doen en passen snel een antwoord aan. Het is eng om jezelf uit te spreken want je weet niet wat de reactie van de ander is. En veel jongeren zijn al onzeker en zitten er niet op te wachten dat die onzekerheid en dat gevoel van falen nog eens versterkt wordt (in hun opinie).
Meestal spreken er ook nog ervaringen mee. De minder leuke ervaringen die gebeurt zijn. Meestal door anderen of de omgeving.
De situatie thuis of op school.
Jongeren die van zichzelf al hoogsensitief of hoogbegaafd zijn. En al sterker op alle prikkels reageren.
Een kind met PDA die zichzelf alleen maar drukker maakt om wat er allemaal om hem of haar heen gebeurt.
Verdriet speelt een grote rol. En de emoties die ook bij de wisselende hormonen horen. De pubertijd.
Zie jezelf maar eens staande te houden in dit alles. Voor een volwassene is dit al veel. Laat staan voor iemand die nog aan het begin van zijn of haar leven staat en de weg nog echt aan het zoeken is. Terwijl de maatschappij steeds meer verhard en steeds onpersoonlijker is, zijn deze gevoelige zielen juist op zoek naar verbinding, connectie, de warmte en liefde weer voelen. En vooral op onderbewust niveau. Want in het bewustzijn is het vooral het hoofd die de regie heeft genomen.
Die er voor zorgt dat de angst alleen maar groter wordt. De beren op de weg niet meer verdwijnen. Het zelfbeeld verzwakt. En de eigen capaciteiten steeds meer vervagen.
Jouw kind begrijpt zichzelf en de eigen gevoelens niet en wil graag weer terug in het “normale” leven. Zijn zoals andere kinderen. “Normaal” willen functioneren. Alleen zijn intelligente kinderen niet doorsnee. Hun binnenwereld zit anders in elkaar. Hun hersenen functioneren op een andere manier. En te vaak wordt de focus gelegd op dat ze zich anders moeten gedragen. Je kunt niet van een kind verwachten dat het zich anders voor gaat doen, als het zich zo eenmaal voelt.
Jij wilt toch ook niet dat iemand van jou verwacht dat jij verandert?
Jouw kind heeft positieve feedback nodig.
Dat het merkt dat het niet gaat om wat hij of zij doet. Maar om wie hij of zij is. En dat prestaties niet hun bestaansrecht is.
Iedereen doet er toe. En ook jouw kind. Op de eigen unieke wijze van, zijn, functioneren, ervaren en de wereld zien.
Kinderen/jongeren moeten te vaak praten. Krijgen hulp en ontvangen de signalen van afwijzing keer op keer.
Je kunt een kind niet dwingen. Doe je dat wel, dan doe je het kind heel veel pijn. Voor de rest van zijn of haar leven.
Acceptatie, begrip. Een andere manier van leren kijken. De positieve kant benaderen.
Wat vooral fijn voor een kind/jongere is, om te ervaren dat er geen druk is. Het niet moeten en dat het vanuit de eigen behoefte mag ontstaan. Vanuit een veilige omgeving merken dat er ruimte is en dat die ruimte benut mag worden, juist op die momenten dat het nodig is.
Als jouw kind zich opeens niet lekker voelt dan is het fijn als daar direct naar gehandeld kan worden.
Zo kan er veel leed voorkomen worden. En uiteraard mag eerst dat vertrouwen groeien, bij jouw kind, dat ik veilig ben en en dat ik ten alle tijden er ben in het belang van jouw kind.
Naast coaching is er ook nog een andere mogelijkheid. Bij coaching maken we van tevoren een afspraak wanneer er gebeld wordt.
Maar voor jouw kind kan het heel fijn zijn om te kunnen praten op die momenten dat hij of zij daar behoefte aan heeft.
Door te bellen, te appen (whatsapp of signal) of te videobellen via whatsapp of signal.
Je kunt als ouder(s) een abonnement afsluiten per maand*. Waarbij jouw kind de vrijheid heeft om mij te contacten wanneer het wil.
Ook zal er vanuit mijn kant toenadering zijn om jouw kind te helpen als zij of hij het moeilijk vindt om contact met mij op te nemen.
De doelstelling is niet dat jullie als ouder willen dat jouw kind dit of dat doet. Of jullie vinden dat er iets behaald moet worden.
Jouw kind kan pas weer in de regelmaat van het leven gaan staan als het eerst van binnen voelt dat er meer waardering ontstaat voor zijn of haar eigen zienswijze. De gevoelens die van binnen spelen en de verwarring waar meer overzicht in mag ontstaan.
Voor elk kind zal mijn manier van reageren anders zijn. Wat bij jouw kind en zijn of haar situatie past, zal ik door mijn ervaring en intuïtief en empathisch vermogen, laten ontstaan. Het gaat om kleine subtiel signalen die ervoor zorgen dat er bij jouw kind iets verandert van binnen.
Een kind dat buiten alles valt voelt zich heel vaak eenzaam. Het is belangrijk dat jouw kind weer in het leven komt te staan. Dat is een proces. Wel een proces wat haalbaar is. Bij het ene kind gaat het snel en bij het andere kind duurt het langer. Het belangrijkste is dat jouw kind zich stap voor stap weer durft te tonen. Te uiten. En zich vertrouwd en veilig voelt.
Vanuit een basis die stabieler is kan er meer beweging komen. En daar help ik jouw kind bij.
Voor jouw kind:
Voor kinderen/jongeren van 12 jaar en ouder.
Kinderen die denken dat ze anders zijn mogen zichzelf accepteren en leren omgaan met hun uniekheid.
Ik zie dat kleine stapjes en een positieve benadering leiden tot grote veranderingen.
‘Leer kinderen emoties te uiten zodat zij niet opgroeien als volwassenen die zich afsluiten wanneer zij zich niet gelukkig voelen’.