Zelf had ik altijd de veronderstelling dat kinderen niet willen praten.
Toch bleek anders. Juist de thuiszitter, de thuisblijvers. De kinderen die buiten alles lijken te vallen.
En overal tussen in staan. Die kinderen vereenzamen. En hoe langer ze thuis zijn, hoe meer het ritme vervaagt en uiteindelijk vervalt.
Deze kinderen hebben juist structuur nodig en het is belangrijk dat ze in beweging blijven.
Heb jij een kind wat al lange tijd thuis zit? Wat steeds minder wil? Wat in een neerwaartse spiraal lijkt te komen?
Wat opstandiger wordt of zich steeds meer terugtrekt?
Heeft jouw kind behoefte op een andere manier benaderd te worden? Omdat alles wat in de regelmaat gaat van het dagelijkse leven, juist averechts lijkt te werken? Hebben jullie al hulpvormen gehad en is jullie zoon of dochter juist verder achteruit gegaan?
De terugkoppeling die ik vaak van kinderen krijg is dat ze al hulp hebben gehad en die ze alleen maar het gevoel heeft gegeven dat ze niets goed doen. Dat ze zich nog meer afgewezen voelen. Dat de hulp juist voor nog meer afstand heeft gezorgd.
Als ik met jouw kind in gesprek ga (in mijn praktijk of d.m.v. bellen of videobellen, dan ga ik op een ongedwongen, natuurlijke manier praten. Zonder druk. Zonder al die “waarom” vragen die bij kinderen niet werken. Simpelweg omdat dat aanvallend voor hun voelt.
Door afwisseling van bespreken, overzicht maken, de volgende stap onder de aandacht brengen en kleine oefeningen, komt er meer beweging bij jouw kind. Het gaat om de alledaagse dingen zoals elke keer iets toevoegen. En vooral ook benadrukken wat wel goed gaat.
Jouw kind heeft het nodig dat het zich gezien en erkent en begrepen voelt.
Jouw kind begrijpt zichzelf en de eigen gevoelens niet en wil graag weer terug in het “normale” leven. Zijn zoals andere kinderen. “Normaal” willen functioneren. Alleen zijn hoogbegaafde kinderen (zij hebben vooral behoefte aan praten) niet doorsnee. En te vaak wordt de focus gelegd op dat ze zich anders moeten gedragen. Je kunt niet van een kind verwachten dat het zich anders voor gaat doen, als het zich zo eenmaal voelt.
Jij wilt toch ook niet dat iemand van jou verwacht dat jij verandert?
Jouw kind heeft positieve feedback nodig. Een duwtje in de rug die heel licht lijkt omdat ik het op zo’n manier overbreng dat er geen weerstand ontstaat. Het is een continue schakelen en aanpassen aan wat er in jouw kind gebeurd.
Dat betekent niet dat jouw kind bepaalt. Het gaat erom dat jouw kind merkt, ik zit niet verkeerd in elkaar. Ik doe het niet verkeerd. Hij/zij mag de eigen manier van handelen gaan begrijpen en dan kan er verandering ontstaan.
Het gesprek en de oefeningen, die elkaar afwisselen, zorgen voor variatie. Aandacht. Positieve prikkeling (het moedigt aan), zorgt voor meer weerbaarheid en doorzettingsvermogen.
Een kind dat buiten alles valt voelt zich heel vaak eenzaam. Het is belangrijk dat jouw kind weer in het leven komt te staan. Dat is een proces. Wel een proces wat haalbaar is. Bij het ene kind gaat het snel en bij het andere kind duurt het langer. Het belangrijkste is dat jouw kind zich stap voor stap weer durft te tonen. Te uiten. En zich vertrouwd en veilig voelt.
Vanuit een basis die stabieler is kan er meer beweging komen. En daar help ik jouw kind bij.
Wat er ook gaande is met jouw kind of in jullie gezin. Het kan heel goed helpen om juist in gesprek te gaan.
Kinderen die denken dat ze anders zijn mogen zichzelf accepteren en leren omgaan met hun uniekheid.
Ik zie dat kleine stapjes en een positieve benadering leiden tot grote veranderingen.
‘Leer kinderen emoties te uiten zodat zij niet opgroeien als volwassenen die zich afsluiten wanneer zij zich niet gelukkig voelen’.
Een coaching sessie kost € 60,00 voor 60 minuten.