Mijn naam is Diana Pilmeijer. Ik ben 51 jaar, woon samen met mijn lieve wederhelft Robbert en onze 3 viervoeters, Benji, Jack en Leyla.
Dit leven is voor mij niet makkelijk geweest en ik ben een lange weg van persoonlijke ontwikkeling gegaan. Elke keer een stukje dichter bij mezelf gekomen. Ontdekt wie ik ben in plaats van wie ik dacht te zijn.
Ik ben mijn praktijk begonnen. Ik had al meerdere bedrijven gehad, wat mij veel geleerd heeft. Over mezelf, over praktische dingen en over het contact met medemensen.
Hielp ik eerst dieren met hun goede gezondheid. Van daaruit ben ik mensen gaan helpen en uiteindelijk kwamen er ook kinderen bij.
De hulp aan dieren ben ik mee gestopt en ik ging steeds meer gezinnen helpen. Niet alleen de kinderen, ook de andere gezinsleden.
En ook individuen. Die ik ook als gezinslid beschouw. Zelfs al ze geen kinderen hebben.
Vanuit dit alles is een mooi concept ontstaan.

Ik ben autodidact, hoogbegaafd en hypersensitief.
Daar waar ik mijzelf niet graag in hokjes plaats, pas ik ook niet in elk hokje op zich. Ik ben een mix van meerdere kwaliteiten en ook ik heb mijn mindere kant. Net zoals iedereen niet perfect is.

Mijn hele leven wilde ik juist perfect zijn en iedereen blij maken.
Wat ik een ander gunde, vergat ik mezelf te geven.

Ik heb de afgelopen jaren een paar mooie (inwendige) geschenken aan mezelf gegeven. Gewoon door het vanuit liefde voor mezelf te doen.
Niet in dat angstige hoofd geloven. En gaan voor mijn gevoel, die overduidelijke heldere stem die sprak vanuit mijn hart.

Er is een hele nieuwe weg voor mij open gegaan.
Helemaal nieuw en toch ook deels weer niet.
Wat ik al deed, vanuit mijn praktijk, heb ik in een mooie nieuwe vorm mogen schenken. Eén die bij mij past.

Elk gezinslid is voor mij belangrijk.
Het kind, de ouder, de broer of zus, de volwassene, de partner.
En hen help ik op weg.
Om juist in de wirwar van hokjes te ontdekken wie het individu echt is.
Want als je hoogbegaafd bent, ben je zeer waarschijnlijk ook hoogsensitief.
En als je PDA hebt, ben je zeer waarschijnlijk autistisch of hoogbegaafd.
En zelfs met twee hokjes vind je meestal nog je eigen individu niet. Meestal zijn er nog meer mogelijkheden bij.

De mix van je kwaliteiten en je beperkingen.
De emoties en ervaringen.
De woorden die zijn gezegd of de pijn die er was, hebben samen met de genen de unieke persoon gemaakt.

Die nog steeds een weg aan het zoeken is.
Hoe doe ik het goed.
Wie ben ik en wie mag ik vooral van mezelf zijn.

Of het nu gaat om je kind of om jou. Jij als ouder of individu, het kan een enorme opluchting zijn als de binnenwereld wordt begrepen en je er in het dagelijks leven mee leert omgaan.

Niets is zo moeilijk als accepteren omdat het vaak voelt dat je daarmee goedkeurt wat er gebeurd en iemand anders bepaald wat je doet.

Terwijl accepteren juist betekent dat je er vrede mee hebt hoe iets is gegaan of nog steeds gebeurd.
Want in de kern komt het allemaal op hetzelfde neer.
De ander of de situatie bepaald niet wie jij bent of wat er gebeurd.
Door zelf ergens op een andere manier mee om te kunnen gaan, brengt heel veel nieuwe mogelijkheden.

Die laat ik graag zien in een positief, verrijkend gesprek.
Of ik neem je graag mee naar de binnenwereld van je kind.
Is er echt veel aan de hand kan ik ook direct iets voor je kind doen.

Mijn kracht zit in helikopterview waarbij ik het overzicht hou en niet verzandt in te kleine details.
Zodat ik jou kan laten zien en vooral ook laten ervaren, door mijn positieve energie, dat er zoveel meer mogelijk is dan jij denkt.

Ik nodig je van harte uit om (vrijblijvend) contact met mij op te nemen. Dan kunnen we kijken wat bij jou(w situatie) past.